woensdag 6 april 2022

Ik mis mijn moeder 馃挅

Vandaag 4 april, een jaar geleden, is de dag dat mijn hart weer een stukje brak 馃挅

Het is de dag dat mijn lieve moeder, en tevens mijn beste vriendin, overleed.

Bij ieder overlijden van een geliefde van mij, brak mijn hart een stukje. En iedere keer een stukje meer.

Mijn hart is nooit meer geheeld. ❤️‍馃敟

Het overlijden kwam iedere keer weer onverwacht. Een overlijden door ziekte, en sommige vrienden door su茂cide ❤️‍馃┕
Vrienden zonder gezicht. 馃ゲ

Een goede vriendin die verdween nadat ik niet reageerde op een appje omdat ik op vakantie was. Zal het, of zal het niet ?
Schuldgevoelens, had ik maar wat van me laten horen.

Erover praten kan ik niet. 
Gelukkig heb ik hulpverlening waar ik wel mee praten kan. 
Het verlies van een geliefde doet ontzettend zeer. Sommige heb je vrede mee. Maar dat doet niks aan het missen toe.

De mensen die ik verloren ben. Dichtbij en verder weg, blijven altijd in mijn hart. ❤️馃挏


Maar mijn moeder, mijn beste vriendin. Ik weet niet hoe ik zonder haar kan. 

Het is nu een jaar geleden. 
Maar ik vat het nog steeds niet.
Waar is ze ?

Is ze echt niet meer bij ons ?

Anne-Marijn, ik mis je 馃挏

Voor altijd je meisje. 

Kay ❤️


zondag 1 november 2015

Mijn ouders met vakantie

Ik heb lang niet geschreven in dit blog. En hier ben ik deze zomer mee begonnen, nu zijn we alweer een paar maanden verder, maar dit wilde ik jullie toch niet onthouden. Ik zal toch proberen weer regelmatig even een update te schrijven, het is voor mij ook belangrijk hoe haar ontwikkeling en geen ontwikkeling juist verder verloopt.

Afgelopen zomer:

Het kost me een beetje teveel moeite om te schrijven. Ik heb al moeite met mezelf en de problemen om mijn moeder zijn mij eigenlijk te veel.

Mijn moeder is het afgelopen jaar verder achteruit gegaan. Qua gedrag, beweging, praten.
En verstandelijk ? Ik weet het niet zo precies.
Wij weten vaak niet wat er in dat koppie rondgaat. Wel meer dan wij kunnen denken.
'Denk ik dus'.




Ze loopt vrijwel alleen nog maar met haar rollator.

Ze beweegt niet veel meer. Ze loopt alleen nog maar naar de auto en weer terug.
En dan mopperen als mijn vader de auto iets verder weg heeft gezet. Naar de winkel gaat ze alleen nog maar soms.
Wel zwemt ze nog steeds.
Zwemmen doe ik samen met mijn moeder. Ik ben haar zwembuddy. En als ik niet kan, dan zwemt mijn vader met haar mee.

Iedere week zwemmen we met haar 'activiteiten' centrum. En omdat ze niet alleen mag zwemmen moest er iemand van ons mee. Ze moet namelijk 1 op 1 zwemmen.
Dat doe ik met alle liefde.

Ik hou van zwemmen. Ik heb jaaaaaren zwemles gegeven aan kinderen. En zelf zwem ik ook graag.
Ik zwem naast haar en let op haar. Als ze een 'epilepsie' -aanval heeft dan zorg ik voor haar.
En dat gebeurt zo ongeveer om de week.

Vlak voor ze met vakantie gingen was ze gevallen in het zwembad. Omdat ze met een rolstoel naar het water gaat, staat de rolstoel bij ons in de kleedkamer.

Nu wilde ze te snel in de rolstoel stappen waardoor ze over haar stepjes viel en zo POEF op de grond. Haar knie毛n deden ontzettend zeer en aangezien ze ook niet meer overeind kon komen is er een ambulance gebeld. Dus mijn vader stond bij mij voor de deur en ik dus snel omkleden. Ik was namelijk niet meegegaan omdat ik me niet goed genoeg voelde. En je moet toch wel bij de pinken zijn om bij het zwemmen bij haar te zijn en op te letten.

Dus naar het ziekenhuis en we werden snel geholpen en foto's gemaakt. Ze bleef maar zeggen dat ze met vakantie zouden en dat er niks aan de hand was. Maar ja, dat zegt ze vaker. Aangezien ze vaak niet zegt wat er aan de hand is en 贸f er iets aan de hand is weten wij het ook niet.
Uiteindelijk bleek dat alles 'gewoon' gekneusd was en we weer naar huis konden.

Gelukkig maar.

We stonden nog geen kwartier buiten, 5 minuten misschien en ze zei dat ze zo'n pijn aan haar enkel/voet had. W谩谩rom zegt ze dat niet eerder ? Dat vroeg ik haar dus. Maar ze wilde niet in het gips zei ze en daarom had ze er niks over gezegd. En bovendien had ze er niet gelijk last van gehad.
Wat een trutje niet ? Maar goed, ik dacht 'Ik zeg maar niks tegen mijn vader want dan wordt hij ook weer ge茂rriteerd. En ik dacht dat het wel mee zou vallen, de dokter had nl gezegd dat ze er wel meer last van zou kunnen krijgen.
Maar de volgende dag bleek dat ze zo last van haar voet had dat mijn vader mij opbelde en zei dat we maar weer naar de dokter moesten. Ik vertelde toen dat ze inderdaad al last van haar voet had gehad maar dat ik dacht dat we het maar even aan moesten zien, om niet weer de molen van het ziekenhuis in te gaan.

Had ik maar doorgepakt, dan waren we gelijk terug gegaan naar het ziekenhuis die dag daarvoor. Maar ja, op een gegeven moment weet je het ook niet meer.

Maar weer naar de huisarts dus, foto's laten maken en gelukkig was alles goed. Wij dus weer terug naar de huisarts waar ze een drukverband kreeg. Dus al met al kwam alles toch weer goed.

Ondertussen in het ziekenhuis was ze alweer behoorlijk opstandig. Waardoor ik dus ge茂rriteerd werd. Maar ja, dat helpt ook niks.

En dat weekend ? Ze gingen gewoon op vakantie.

Waarom ik dit log schrijf is niet om te vertellen over haar ritje naar het ziekenhuis etc. Maar om te laten zien dat wanneer er in de hersenen iets niet goed meer zit, dat wij dan niet meer kunnen vertrouwen op haar bevindingen. Het wordt dan een samenspel van mijn pa, ma en ik.

En dan proberen het s谩men op te lossen.

Tja, haar hersenen werken niet meer zo als het zou moeten.




Maar SAMEN komen we ver.
SAMEN zullen we het moeten doen.

NAH heb je namelijk NIET alleen !


Groetjes, Kaylah


maandag 12 mei 2014

Waarom bemoeit mijn familie zich steeds met mijn moeder ?

Onze familie, je kunt er niet zonder en ook niet m茅t.


Zoals mijn familie zich met mijn moeder en ons gezin bemoeid word ik gek van.

Misschien wel goed bedoelt, maar op de verkeerde manier.
ZIJ leven niet 24 uur, 7 dagen per week met mijn moeder.
ZIJ weten niet hoe het echt is met mijn moeder.
Ik begrijp wel dat het moeilijk is met mijn moeder.

Mensen herinneren mijn moeder zich als vroeger, maar diegene is ze niet meer.
Ook is mijn moeder z贸 intelligent dat ze iedereen om kan praten. En dat hebben ze niet door.
Dokters, familie, vrienden, ze praat iedereen omver.
Het is ook niet zo dat ze liegt, maar ze spreekt niet altijd hoe het echt 铆s.

Dat weet ze namelijk niet meer. Ze heeft haar eigen waarheid.
En dat is niet erg.

Maar mijn vader en ik worden er vaak op aangekeken als we op onze manier met mijn moeder omgaan.
Alleen maar bv. als we haar verbeteren in wat ze zegt.

En soms krijgt mijn vader op zijn kop van mensen, zoals bv de buurvrouw en tantes, die ons dan even komen vertellen hoe het zit.

Maar zij weten niet hoe het zit.
Dan heeft mijn moeder weer wat verteld wat niet waar is.
En dan krijgen wij weer gezeur hierover.

Het is jammer dat ik hier geen voorbeelden kan geven. Maar stel je voor dat iemand zich herkent. Dan worden ze 贸贸k weer kwaad en geirriteerd.
Gelukkig zitten deze mensen toch niet op internet en lezen het dan niet.
Maar ik wil deze mensen ook niet voor hun hoofd stoten.
Ze bedoelen het namelijk wel goed.

Dit log is dus eigenlijk wel ingewikkeld.

Afgelopen weekend vertelde een tante mij dat wij mijn moeder eens los moesten laten.
Ehm.

Omdat we zoveel bij haar zijn en voor haar doen.
Maar, we hebben geen keus.
We houden van haar.

Maar eerlijk gezegd snapte ik er niks van wat ze zei.

Maar goed. Wij hebben de ervaring van 1988 tot en met nu.
Dus, dan weten we toch wel hoe we met haar om moeten gaan ?
Artsen genoeg waar mijn vader en ik samen naartoe gaan.
Waar we samen met mijn moeder en de artsen overleggen, 茅n mijn moeder natuurlijk, grin, die het gelijk alweer vergeten is.

Kunnen anderen ons niet gewoon respecteren zoals wij met onze moeder omgaan ?
Dat we het binnen ons gezin houden ?
Dat we heus wel naar ze willen luisteren als ze echte raad geven ?
Dat zij steunen als het mogelijk is ?

Maar dat wij overleg genoeg hebben met 'deskundigen' ?


Ons gezin
samen




Dus, w谩t doen we dan fout ?


Nou ja,

ik wijd er ook maar niet meer over uit.
Ik vind het zelf al ingewikkeld genoeg.




Kaylah

maandag 5 mei 2014

De dag dat mijn moeders leven opnieuw gered werd

Vandaag is het 5 mei, en precies 10 jaar geleden, in 2004 is mijn moeder geopereerd aan een bypass in haar hoofd. De operatie die haar leven redde. In 1988 heeft ze een dubbele hersenbloeding gehad door een aneurysma en daarvan is ze geopereerd waarbij er clips op haar bloedvat zijn gezet. Na de operatie is de aneurysma weer gegroeid. Dit wisten we in 1988 ook al. Ze werd om de zoveel tijd weer gecontroleerd en uiteindelijk werd in 1991 gezegd dat ze met spoed geopereerd zou moeten worden. Echter dit wilde ze niet en ze was ontzettend bang. Er is toen besloten dat ze eerst weer allerlei onderzoeken moest ondergaan 贸f ze eigenlijk wel geopereerd k贸n worden. Dat was namelijk ook nog niet zeker. Uiteindelijk bleek dat ze geopereerd kon worden maar dat het nog niet nodig was. Ze was hartstikke blij toen.

maandag 17 februari 2014

Mijn moeder steeds zo opstandig

Nieuw log


En we w茅ten dat ze er niks aan kan doen.


Maar t贸ch is het super irritant als we steeds met een opstandige volwassene te doen hebben.

Mijn vader en ik zijn al meer dan een week verkouden. En mijn vader voelt zich echt niet goed. Daar kan mijn moeder echt helemaal niet tegen.

Dan krijgt ze klachten, overal last van.

Vorige week hebben we ook weer de huisarts nog om half 5 's avonds moeten bellen.
Ik kwam daar tegen half 5 en bleek dat haar mond weer scheef hing en praten nauwelijks ging.
Toch kon ze nog wel naar de wc dus dat is alweer belangrijk.

Maar toen bleek ook dat ze dus al een hele tijd last op de borst had.

En aangezien wij dit al een paar keer hebben meegemaakt moet er toch maar een dokter komen.
Aangezien ook nooit duidelijk verteld waar ze last van heeft.
Meestal kunnen we dat wel inschatten, maar deze keer niet.
Haar ECG is ook al niet goed, waardoor we al 2 x het afgelopen half jaar met de ambulance naar het ziekenhuis hebben moeten aan.

Dus de visite van 's avonds heb ik maar afgebeld. Ze gaat op die dag altijd 's avonds naar familie toe.
En logisch dat ze vroegen of ik na die tijd even wou bellen hoe het afgelopen was.
Nou dan kan je geloven dat ik daar niet op zit te wachten.
Ik begrijp wel dat ze willen weten wat er aan de hand is.
Maar dan hebben we alleen oog voor haar en om dan ons nog ons om anderen te zorgen daar hebben we dan geen energie meer voor.

Dus na 5 uur kwam hij dan.
Haar eigen huisarts. De enige waar ze nog wel eens naar luisteren wil.

Toen bleek dat ze al vanaf 2 uur van haar borst last had.
Hij heeft haar gerustgesteld en zei dat ze wss ook wel last van verkoudheid had (niet dus) en dat ze wss last van haar spieren had waarmee ze ademhaalde.

Maja, maakt niet uit. We waren gerustgesteld.

Met haar was het snel beter maar mijn vader en ik bleven maar verkouden.
Waardoor ze steeds opstandig blijft.
Dan wil ze hier heen en wil ze daar heen.
Maar mijn vader wil thuisblijven omdat hij zich niet goed voelt.

Zo ook vanavond.
Weer de visite avond, (nou ja dat is vaker zo) maar nu weer naar dezelfde familie.

Het is gewoonlijk dat ze daar om 19.00 uur verwacht wordt. En iedere week zit ze weer lang van tevoren al te zeuren.
Om 17.00 begint het al. Zenuwen ofzo, ik weet het niet.

En continu, 'Waar is je vader. ligt hij op bed ?'
'Ja, zoals iedere avond'.
En weer onderaan de trap staan.
'Waar ben je ?'

Ik blijf dus maar zeggen dat hij zoals iedere avond even op bed ligt en dat hij vanzelf weer beneden komt.
En ik vanavond ook maar gezegd dat ze dat iedere keer doet.
En dat ze dat niet hoeft te doen want hij komt wel.

Toen ging ze naar de wc en stond al om half 7 klaar met schoenen aan en jas aan om weg te gaan.
'Dan ga ik wel lopen'.
'Nee, je hoeft niet te lopen, hij brengt je wel'
'Maar ik moet nu weg'
5 minuten met de auto.

En zo gaat het vrijwel iedere week.

En dan pissig op de bank gaan zitten.

Terwijl we iedere keer om kwart voor 7 weggaan. Dan is ze precies op tijd, en nog te vroeg.

Op een gegeven moment verliezen we echt ons geduld en wordt ze daar weer kwaad om.
Ik ben altijd bang dat ze een keer zelfmoord pleegt omdat ze denkt dat we steeds tegen haar zijn. Maar dat is niet zo.
We beschermen haar steeds.
Heel moeilijk.

En v贸贸r 7 uur is ze gewoon nog niet welkom daar.
'Ik ben daar wel welkom zo vroeg'.
'Nee, dat is vaker gezegd dat je daar pas om 7 uur terecht kan'.

Eindelijk op weg. Is ze nog steeds kwaad.
Daar ben ik maar even op de bank gaan zitten tv kijken en mijn oom maar zeggen, 'Je moeder is niet dom hoor !'
Dat weet ik ook wel.

Halloooooooooooo, ze heeft een IQ van 144.

Pff, moe wordt je daarvan.
Waarop ik zei dat ze vrijwel iedere week al om half 7 aangekleed en al klaarstaat.

Toen was hij ook stil.

Ik begrijp wel dat mensen die niet continu bij haar zijn het niet begrijpen. En gelukkig maar ook.
Want zo houdt ze nog haar waardigheid.
Iedereen verdiend waardigheid.

Alleen worden we er soms wel moe van.

Tot volgende week.
Dan hetzelfde weer.

Maar, we houden wel van haar.
Daarom accepteren we zoveel van haar.


Kay.

woensdag 12 februari 2014

Het verhaal van voetbalcoach Erwin Koeman en zijn dochter over epilepsie

Nieuw log


Zo kom je via twitter erachter dat Erwin Koeman zijn dochter ook epilepsie heeft (gehad)

Filmpje Youtube:




Kaylah.

maandag 27 januari 2014