maandag 1 april 2013

Mijn moeder in het ziekenhuis, (deel 4)

Mijn moeder in het ziekenhuis, (deel 4)

Ondertussen bleef mijn moeder maar schudden en we konden haar niet uit de epilepsie-aanval halen. Door middel van de befaamde pijnprikkel.

Ineens zag ik dat het misging. Ze werd wit en kreeg een rare kleur en ging tegen haar moeder praten die al jaren dood is.
'Ik wil niet naar jullie toe', zei ze, 'Ik wil bij mijn kinderen blijven', bleef ze maar zeggen. En ze zakte weg en ik schreeuwen tegen haar dat mijn opa haar terug moest sturen.
Ze heeft namelijk al eerder een bijna-dood-ervaring gehad. En toen heeft mijn opa haar teruggestuurd.

Ik had nog een foto gemaakt want ik dacht dat het afgelopen was. En als ik die foto terugzie krijg ik nog de kriebels. Zo bleek en aan het doodgaan.
Ik heb in mijn leven 2 mensen gezien die aan het sterven waren en daar leek het nu ook op.

Ik bleef filmen en je hoort me schreeuwen tegen mijn vader dat hij de ambulance moest bellen.
De camera van hots naar her. En mijn vader wist niet meer waar de telefoon was. 'Waar is hij dan ?', zei hij. Ik zei: 'Hij ligt waar hij altijd ligt'. Op de oplader.
Toen pakte hij wat. En vroeg: 'Is dit de telefoon ?'
Hij was zo in paniek.

Ik zei :'Ja, dat is de telefoon'.

En problemen met de ambulance. Die mevrouw aan de telefoon vond het maar onzin en bleef maar dingen aan mijn vader vragen. En ondertussen mijn moeder maar zeggen dat ze de ambulance wou hebben. Dat ze niet dood wilde. Ik heb haar een kus gegeven en zei dat ze niet dood ging. Maar dat de ambulance kwam.

Ondertussen mijn vader helpen met de telefoon. Maar hij kreeg die mevrouw niet zover dat ze een ambulance wilde sturen.


Uiteindelijk zei hij dat hij zijn dochter wel aan de telefoon zou geven.

Dus ik drukte haar gelijk weg.
Want ik weet dat als je 2 keer een zelfde melding geeft dat ze MOETEN komen. Dat ze verplicht zijn te komen.
Nu moest ik de strijdt aan met die mevrouw.

En ze wilde niet luisteren. Ik zei dat mijn moeder wartaal sprak en een BDE had gehad. En dat we haar niet konden verstaan.
En dat er een ambulance moest komen.

Ook ik kreeg het niet voor elkaar. Terwijl we een afspraak hebben met het ziekenhuis dat we al een ambulance mogen bellen als ze 10 minuten in een epilepsie-aanval zit op de manier waarop mijn vader en ik het idee hebben dat het niet goed zit.
En dan wachten we zelfs meestal al 20 minuten.

Toen zei ik tegen haar dat ze zelf maar met mijn moeder moest spreken. 'Oh, dus ze kan wel praten ?, zei ze.'
Ik liet haar maar zelf naar mijn moeder luisteren en liet haar lang aan de telefoon naar mijn moeders gebrabbel luisteren.
Ik was zo kwaad op haar. Maar je moet beleefd blijven he ?


Dus nam ik de telefoon weer over en ze zei gelijk dat er een ambulance aankwam.
Eigenlijk had ik moeten zeggen, 'Wat heeft mijn moeder nu dan gezegd ? Als u haar wel kon verstaan?'.

Man wat was ik kwaad.

vrouw van ambulancedienst

Ik weet niet of mijn vader een klacht heeft ingediend maar dat durven we ook niet doen omdat we al zo vaak naar het ziekenhuis moeten.

Toen ik neergelegd had belde de doktersdienst al om te zeggen dat ze de ambulance stuurde. Dat zijn mensen waar we wat aan hebben.

Toen kwam de ambulance eraan. Met gillende sirenes. En zo 's avonds laat maakt het nog meer lawaai dan anders dus.
Ze stoppen met de sirenes als ze de straat altijd inkomen.

Maar de buurt is het al gewend dat er een ambulance voor de deur staat.

Mijn moeders buurman werkt in het ziekenhuis en had een keer nachtdienst en hij kwam thuis en zag 2 ambulances voor de deur staan.
Normaal komen er 2 ambulances in geval van reanimatie maar in dit geval hadden ze een schepbrancard nodig en vandaar dat er een tweede ambulance moest komen.

Toen hadden we ook al een probleem met de huisarts.
Die had tegen de assistente gezegd dat we ons geen zorgen moesten maken want het zou wel loslopen.
Toen hadden we ook maar de ambulance gebeld omdat het te lang duurde en die namen haar gelijk mee en werd ze binnen gebracht op verdenking van een CVA. Toen we in het ziekenhuis kwamen stond de neuroloog ook al voor ons klaar en kon ze binnen korte tijd de scan in.

Lang geleden hadden we ook zo'n huisarts uit dezelfde praktijk en die vond in overleg met het ziekenhuis dat ze wel van 8 uur 's morgens tot 3 uur 's middags kon wachten met het naar het ziekenhuis gaan. Die komt er bij ons ook niet meer in.

Want dan wordt er ook weer gezegd dat het máár een epilepsie-aanval was. En misschien dan een TIA.
Maar toen heeft ze maanden lang last gehad van een scheve mond en slecht praten en bijna niet kunnen opstaan en lopen.

Deze neuroloog en zijn arts-assistente zeiden ook dat dat nooit een TIA kon zijn geweest. Want dan zijn de verschijnselen binnen een dag over. Dus heeft ze een beroerte gehad.

Vandaar onze slechte ervaringen met de huisartsen in onze eigen huisartsenpraktijk.

De doktersdienst daarentegen luisteren altijd goed naar ons en nemen vaak onze raad aan. Als wij vinden dat ze thuis kan blijven neemt hij de beslissing, of zij.
En als wij zeggen dat ze naar het ziekenhuis moet dan stuurt hij de ambulance.
Vaak is het zelfs dat wij de zaak onderschatten en de doktersdienst op basis van ons verhaal de ambulance al belt. En dat ze dan toch meegaat naar het ziekenhuis.

De rest in deel 5

Kay.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten